Dag 3 Nijmeegse Vierdaagse: Zware dag op zware dag, maar het einde is in zicht (Column Enrico Kolk)

Twee weken geleden gingen we oefenen voor de Nijmeegse. We liepen de route van dag 3, die ik toen aankondigde als de zwaarste dag. Is dat dan echt zo? Ik kan die conclusie niet zo hard trekken; elke dag is zwaar.

Over gezelligheid hebben we niet te klagen. Het begint ‘s morgens wat rustig, maar hoe verder de dag vordert, hoe meer publiek er staat. Die moedigen de wandelaars aan met applaus, komkommers, koekjes, fruit, snoepjes en muziek.

Vanuit Genemuiden is er vandaag ook de nodige support: Benny Breman is met een team aanwezig. Alle deelnemende Zwartewaterlanders worden daar voorzien van een versnapering en drankje. Een goede oppepper voordat de finish in zicht komt.

En dat is nogal een tijdje. Niemand had gezegd dat het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse makkelijk zou zijn – dat is het ook zeer zeker niet. De één heeft het makkelijker dan de andere. Sommigen lopen zonder blaren, ik trof er bij het uittrekken van mijn schoenen vandaag twee aan op mijn voet.

En terwijl ik dit schrijf, worden die vakkundig aan een behandeling onderworpen. Er komt immers morgen nog weer een dag. En dat is – gelukkig – wel de laatste. Meerdere keren hebben we ons de afgelopen dagen afgevraagd waarom we dit ook alweer doen.

Maargoed: we zijn op driekwart. Een van de belangrijke dingen is zorgen dat je afleiding hebt, zodat je alle pijnen niet steeds voelt. Een gesprekje met deze of gene helpt daarbij: zo komen er vandaag ineens onverwachts bekenden langslopen. We lopen samen een stuk op, en dan ben je zomaar een paar kilometers verder.

Deze week nu 150 kilometer gelopen en morgen volgt de laatste slijtageslag. We zitten alledrie nog steeds in de race, maar vraag niet hoe. De laatste kilometers blijven erg zwaar: dat venijn zit ‘m ook nog steeds in de staart.

En hoewel het publiek voor veel gezelligheid en steun zorgt, kan dat ook teveel zijn. Dat is zeker zo bij de laatste drie kilometer, waar de lopers als in een trechter tussen het publiek door moeten lopen. Of schuifelen, liever gezegd. De ervaring van velen heeft geleerd dat dat op de laatste dag helemaal zo is. Misschien kunnen de slippers dan alvast aan. Eerst maar eens zover zien te komen.